* * *

Kiedy budzi cię przed świtem
niepokój o ten dzień i kilka następnych
o losy świata,
o kraj bez sternika,
szczęście rodziny,
zdrowie psa,
a każda z tych trosk
znajduje twarde riposty
przeciw argumentom za snem 

– otwarte okno od wschodu
wpuszcza chłodny realizm,
jasny dowód okrążanego Słońca,
głośne ptasie petycje za życiem. 

I może mógłbyś zasnąć
po tej konkretnej zachęcie,
uspokojony nauką płynącą
z natury rzeczy powtarzalnych,
gasząc lampkę nad twarzami,
które wyrwały ci kilka godzin nocy,
ale wiesz, że to nie fair 

zamykać oczy na ten zielony potok
niezaprzeczalnych faktów.

* * *

 

Bez konsekwencji, z biletem powrotnym,

gubię się w wykopaliskach.

Archeologia wyobraźni, odgrzebywanie wrażeń

unosi mnie ponad gnijącym w biegu światem.

Dotykam organowego regału,

słucham anielskich twarzy z lipowego drewna,

wdycham trzystuletni kurz zza prospektu

i widzę dłonie w plisowanych mankietach

i klamry butów tańczących do subbasu.

 

Idąc za altem Irene Papas,

zawracam bieg spraw,

odkrywam helleńskie tony

i kształt jej oczu

z panatenajskich amfor.

 

U wejścia do zimnego nuragu,

z wiecznego bazaltu i rozmarynu

wzywa mnie trzask ognia i zapach chleba.

Smakowały kiedyś prawie jak dziś.

 

W gonitwie głosów pasterzy

znajduję dźwięki dzwonków,

stuki kół noria i drewnianych naczyń.

Zaczynały dzień jak nasze studzienne żurawie.

 

Jestem tu, skoro muszę,

ale słyszę, widzę, czuję tam,

setki i tysiące lat przed kolejnym końcem świata.