Piękne stopy

                                                        Kubie

Ma pani piękne stopy

mówi co dzień innej kobiecie,

skracając dystans wzrokiem

wbitym w wypieszczone paznokcie

i opaloną skórę. 

 

Naprawdę piękne

kąciki ust się uśmiechają,

wyraz oczu mięknie,

spod rzęs wysypują się iskry impulsów,

biegnących od stóp do głów. 

 

Spojrzenie podnosi się

po zuchwałej recenzji lakieru,

krzyczącego kontrastem,

jak plamki salamandry

przy górskim szlaku. 

 

Wystarczyłby może rzut oka, bez słów,

ukradkowe potwierdzenie sensu

przyziemnego wizażu,

który za chwilę, kamienną ścieżką,

ruszy ukryty w ciężkich butach.

 

Zdekonspirowane piękno - ta myśl

przychodzi z oddechem na szczycie,

po dotarciu do sedna,

kiedy nic nie rozprasza, nie uwiera,

bo u stóp leży cały świat. 

 

Mówi się zwykle - masz piękne oczy,

piękne usta, dłonie, włosy,

zostawiając urodę stóp

nieśmiałym poetom

i dojrzewającemu chłopcu

w spektrum autyzmu.

 

Coś każe mu dobierać słowa prawdy,

nagiej, jakby się właśnie urodziła -

poetyka organicznych zachwytów,

automatyka neuronów,

wieczna praca u podstaw?

Nikt nie spodziewa się szczerości,

tak rozebranej z metafor.

 

 

«Piękne stopy», Pieniny 2024

 

To byłem ja

To byłem ja w innym życiu – myślę,

przekładając żarzące się polana

w tym samym ognisku, 

pod tym samym niebem,

przy tym samym gadającym potoku,

do którego nie można wejść dwa razy

W innym życiu, w cięższym plecaku 

niosłem mały bagaż błędów, 

resztę wypełniało ego

gitara umiała zagrać wszystkie nuty: 

głowy, serca i bazy,

głos przyzywał z mocą feromonów  

i nic nie odbierało mi złudzeń

Dzień trwał aż do świtu, a noc 

kurczyła się od ciepła rąk i oddechów,

nie było straconych minut, trudnych podejść, 

przegapionych dróg na skróty, 

wszystkie szepty prowadziły do celu

Wystarczyło zanucić „…your naked body”,

a stawał się cud nagości, 

wystarczyło „swym życiem żyć, 

nie wiedząc nic

na tysiąc pieszczot w głąb”, 

a przestrzeń otwierała się na tysiąc pocałunków

Wracają tamte winy i niewinność, 

przypominają się dawne modlitwy

Okudżawy, Stachury, Cohena,

a odwiedzane kiedyś cerkwie i ikonostasy

stają znów przed oczami, choćby dawno spłonęły

Twarze przy ogniu odzyskują blask utracony

głosy chropawe dojrzały do sensu słów

i choć z rąk do rąk krąży kieliszek z płynem

szlachetniejszym, niż stołowa z Polmosu,

ulatuje z dymem wiara w nieśmiertelność 

To samo wilcze wycie z Zaskalskiego 

i ten sam dotyk ciał, te same grzechy 

i pejzaże skuszą naszych synów i córki 

Zew krwi jest jedynym dowodem na istnienie innego życia

po naszym, które tak szybko zeszło w doliny.