Piękne stopy

                                                        Kubie

Ma pani piękne stopy

mówi co dzień innej kobiecie,

skracając dystans wzrokiem

wbitym w wypieszczone paznokcie

i opaloną skórę. 

 

Naprawdę piękne

kąciki ust się uśmiechają,

wyraz oczu mięknie,

spod rzęs wysypują się iskry impulsów,

biegnących od stóp do głów. 

 

Spojrzenie podnosi się

po zuchwałej recenzji lakieru,

krzyczącego kontrastem,

jak plamki salamandry

przy górskim szlaku. 

 

Wystarczyłby może rzut oka, bez słów,

ukradkowe potwierdzenie sensu

przyziemnego wizażu,

który za chwilę, kamienną ścieżką,

ruszy ukryty w ciężkich butach.

 

Zdekonspirowane piękno - ta myśl

przychodzi z oddechem na szczycie,

po dotarciu do sedna,

kiedy nic nie rozprasza, nie uwiera,

bo u stóp leży cały świat. 

 

Mówi się zwykle - masz piękne oczy,

piękne usta, dłonie, włosy,

zostawiając urodę stóp

nieśmiałym poetom

i dojrzewającemu chłopcu

w spektrum autyzmu.

 

Coś każe mu dobierać słowa prawdy,

nagiej, jakby się właśnie urodziła -

poetyka organicznych zachwytów,

automatyka neuronów,

wieczna praca u podstaw?

Nikt nie spodziewa się szczerości,

tak rozebranej z metafor.

 

 

«Piękne stopy», Pieniny 2024