To byłem ja

To byłem ja w innym życiu – myślę,

przekładając żarzące się polana

w tym samym ognisku, 

pod tym samym niebem,

przy tym samym gadającym potoku,

do którego nie można wejść dwa razy

W innym życiu, w cięższym plecaku 

niosłem mały bagaż błędów, 

resztę wypełniało ego

gitara umiała zagrać wszystkie nuty: 

głowy, serca i bazy,

głos przyzywał z mocą feromonów  

i nic nie odbierało mi złudzeń

Dzień trwał aż do świtu, a noc 

kurczyła się od ciepła rąk i oddechów,

nie było straconych minut, trudnych podejść, 

przegapionych dróg na skróty, 

wszystkie szepty prowadziły do celu

Wystarczyło zanucić „…your naked body”,

a stawał się cud nagości, 

wystarczyło „swym życiem żyć, 

nie wiedząc nic

na tysiąc pieszczot w głąb”, 

a przestrzeń otwierała się na tysiąc pocałunków

Wracają tamte winy i niewinność, 

przypominają się dawne modlitwy

Okudżawy, Stachury, Cohena,

a odwiedzane kiedyś cerkwie i ikonostasy

stają znów przed oczami, choćby dawno spłonęły

Twarze przy ogniu odzyskują blask utracony

głosy chropawe dojrzały do sensu słów

i choć z rąk do rąk krąży kieliszek z płynem

szlachetniejszym, niż stołowa z Polmosu,

ulatuje z dymem wiara w nieśmiertelność 

To samo wilcze wycie z Zaskalskiego 

i ten sam dotyk ciał, te same grzechy 

i pejzaże skuszą naszych synów i córki 

Zew krwi jest jedynym dowodem na istnienie innego życia

po naszym, które tak szybko zeszło w doliny.