Bociany nad Wogezami

O siódmej rano we mgle

pojawiły się cztery wielkie ptaki,

nisko lecące bociany,

W październiku. Zagubione stado?

To tylko symbole Alzacji

naturalizowane w wolierach

i wypuszczone po latach.

Nie chcą już ryzykować

dalekiej migracji do Afryki

i zostają. Białe bociany -

jak czarni imigranci.

Alzackie dzieci też wierzą w bociana.

Jeśli chcą mieć rodzeństwo, 

przekupują ptaki kostką cukru 

zostawioną na parapecie. 

Do naszej biedy boćki wracają

bez zachęty, z własnej woli.

W mazurskim Żywkowie kilka ludzkich rodzin, 

nie więcej niż 30 osób,

mieszka wspólnie ze 160 bocianami,

przynoszącymi co roku wiosnę.

Coś ciągnie je do kraju

"gdzie winą jest dużą

popsować gniazdo
na gruszy bocianie".

A może nasza bieda

Jest dla bocianów dostatkiem

I odwrotnie, bogacąc się niszczymy

entropię wszechświata

porządkujemy dający życie chaos 

odbieramy mokre łąki, miedze

i te krzywe grusze pod gniazda.

W Alzacji porządek aż kłuje w oczy.

Żywopłoty strzyżone w kule i prostopadłościany 

stoją Hab-Acht, albo garde-a-vous

I te ptaki, tak dziwne w tym pejzażu,

jak sterowane radiem drony
w pobliżu lotniska, które jako jedyne na świecie
ma wyjścia do trzech różnych krajów

- myślę oglądając skrzydło Embraera

odrywającego się od pasa startowego.