Córka

Ten moment,

jeszcze bez ciebie

i za chwilę trzymam 

alabastrową miniaturkę dłoni

kruchą i delikatną

wprost z zaświatów

albo przedświatów

widzę wąski nadgarstek,

zapowiedź ładnego gestu,

palce pianistki,

wokół których owiniesz kiedyś mnie

i cały ogromny świat 

zaszczycony twoim 

sobotnim nadejściem

Ten drugi moment,

kiedy przekonałem się,

że chyba bardziej boli

złamana ręka córki 

od własnej...

Uświadomił mi

rzeczywistą kruchość

spokoju i codzienności

Układam na poduszce

uśpione, króciutkie jeszcze linie życia 

śniące taniec na klawiaturze

i wracam wieczorem

do pierwszego spotkania

twojej, słabej jak piórko

zaskoczonej światłem, 

jeszcze pomarszczonej i wilgotnej

z moją, twardą i suchą

kamienną skórą na dłoni