Ojciec

Przedpołudnie na skraju wsi,

dziurawa konewka sączy strugę w piasek,
czyścisz grób swojej matki wodą z cmentarnej studni.
Wiele lat temu, kiedy byłeś młodszy niż ja dzisiaj,
a ja w wieku mojego syna,
to ona tłumaczyła mi
w tym samym miejscu,
dlaczego nikt tej wody nie pije.
Teraz wróciło przysypane czasem wspomnienie.

Z grobowca wylatują młode trzmiele

szczelina pomrukuje w ciszy – życie pokonało śmierć.

Minęło tak niewiele dni,

wrzesień, październik, listopad,

Twoja duża bezwładna dłoń

pojawia się, kiedy zamykam oczy

i nie potrafię powiedzieć synowi,

że nigdy już jej nie zobaczy.

Grudzień, niedługo narodzi się Dzieciątko,

żeby dorosnąć i umrzeć z miłości.